1941’de İstanbul’da doğmuş, 25 yaşında “Bir Eylül Akşamı / It’s So Long” 45’liğini çıkararak, memleketin birinci rock plaklarından birine imza atmıştı. Serde delikanlılıkla karışık bir mana arayışı vardı. Bir hafta için gittiği Fransa’da parasızlıktan sokaklarda gitar çalmış, bir yıl böylece tutunmuş, bir vesileyle John Lennon ile tanışıp o ünlü fotoğrafı çektirmişti. Yurtdışına istikbali için değil, müziğini, ideolojisini geliştirip buralara taşımak gayesiyle gitmişti. Baba’ya nazaran yaptığı müziğin ideolojisi isyandı. Memlekete döndüğünde yeterli müzik yapmak için çiçek çocuklarının ömür şeklini benimsemişti. Hippi akımının dünyayı sardığı yıllarda yaşadığı komün hayatı, uzun saçları ve kıyafetiyle ilgi odağı olunca mahalle baskısı gördü, kelamlı tacizlere ve fiziki akınlara uğradı; sokak ortalarında arbedelere tutuştu.
REHBER OLDU
Özgün bir karaktere, farklı bir bünyeye sahipti; birden fazla kimliği vardı. Öbür müzisyenler karşısında kendini gerçek rockçı olarak tanım ederdi. Türkiye’de birinci elektro gitara sahip olan müzisyenlerden, rock müzik tarihimizde tıpkı vakitte gitar virtüözü sıfatına sahip az sayıdaki efsaneden biriydi. Bilhassa 1967-1977 yılları ortasında yaptığı müzik, yerli müzisyenlere dudak büken buradaki rock dinleyicileri tarafından bile sahiplenilmiş, sonradan Türkçe rock yapmaya çalışan jenerasyonun rehberi olmuştu. Bu devirde tarihimizin en güzel rock müziklerine imza atmıştı. Müziklerinin temalarını ve lisanını yaşadığı hayatın içinden çekip almış; kendine has gitar tınısı ve özgün melankolik melodileriyle dinleyenlerini keyifli etmeyi başaran bir dünya kurmuştu.
Seksenlerden sonra memleketin siyasi havası üzere, müziği değişmiş; direksiyonu kırarak mistik bir duruşun gerisine yerleştirdiği arabeske yönelmişti. Arabeski de farklıydı; onu rock formunun içine yerleştirerek çalıyordu. Ayrıyeten bu müziğe elektro bağlamayı sokma cüretini göstermişti. Bu devir yaptığı albümler eleştirilse de sonradan müzik kültürümüze yapılan katkılar olarak kabul gördü. TRT yıllarca onu yasaklamış, sonradan davet etmişti. Albümlerinden telif hakkı alamadığı savıyla sağa sola sayısız dava açmıştı. Diskografisi biraz da bu yüzden “Arap Saçı”na dönmüştü. Sağa sola derken nahifti aslında: ortada bir siyasilere “sağdan soldan estarabim” takılıyor, sağ ile solun birleşmesi gerektiğini söylüyordu.
GÜNAH VE SEVAPLARIYLA…
Günah ve sevaplarıyla eleştirilemez değildi, lakin hayranlarının nezdinde gerçek bir ikondu. Örneğin çocuğunu okutmadığı için haklı bulanlar olduğu üzere eleştirenleri de hiç eksik olmadı. Etten kemikten bir ruhtu; eleştirilemez olmadığı üzere linç edilmeyi de hak etmiyordu.
Bu yıl Özkan Uğur’un da ortalarında olduğu çok vefat gördü müzik dünyası. Erkin Baba’nın vefatının akabinde sağcısından solcusuna herkes taziyelerini sundu. Bu da onun yalnızca bir bölümün değil, tüm memleketin sanatkarı olduğunun göstergesiydi. Bundan sonra sual eden olursa, Erkin Baba’yı (hayat kıssasını yazdığı kitabın ismiyle ve içindeki bir bölümle) “Mezarlık Gülleri” anlatacak.
